Leczenie schorzeń i bólu barku bez operacji
Czy objawy Twojego schorzenia można szybko zlikwidować za pomocą zabiegu sonochirurgicznego?
Spis treści
Ból barku
Dolegliwości bólowe w okolicy barku mogą mieć bardzo różne przyczyny. Dyskomfort i ból może być objawem towarzyszącym zarówno niewielkim zmianom w prawidłowym poruszaniu się elementów obręczy barkowej jak i poważniejszym zaburzeniom związanym z uszkodzeniem tkanek.
Prawidłowe współgranie elementów tzw. obręczy barkowej jest warunkiem nie tylko bezbolesnej i pełnej funkcji barku, ale również jego siły. Zmniejszenie się możliwości siłowych barku jest dość często spotykanym objawem choroby barku, a przez Pacjenta jest odbierane jako spadek możliwości ruchowych całej kończyny górnej.
Uszkodzenia struktury tkanek tworzących bark spotyka się dość często. Wbrew pozorom nie zawsze jest to związane z bezpośrednim urazem tej okolicy np. upadkiem czy uderzeniem. W praktyce bardzo często mamy do czynienia ze schorzeniami barku będącymi wynikiem przeciążenia oraz powolnego narastania zmian degeneracyjnych.
Zwapnienie w ścięgnach barku
Zwapnienie w ścięgnach barku to dość częsta choroba, która przeszkadza w normalnym funkcjonowaniu powodując duże dolegliwości bólowe. W przeważającej ilości przypadków można ją skutecznie wyleczyć poprzez precyzyjny zabieg sonochirurgiczny zwany barbotażem (barbotage).
Przyczyny odkładania się soli wapnia w ścięgnach nie są do końca znane. Często przyjmuje się, że początkiem problemu są mikrouszkodzenia związane z mechanicznym przeciążeniem ścięgien stożka rotatorów, które fizjologicznie mają słabe ukrwienie. Słabe ukrwienie tkanek oznacza obniżone możliwości samo gojenia i przebudowania się uszkodzonych komórek. W konsekwencji może powstawać zwapnienie.
Należy zaznaczyć, że zwapnienia mogą mieć różną konsystencję. W początkowej fazie mają charakter bardziej płynny / żelowy, a następnie zmieniają się w uwapnione ciała stałe.
Schorzenie występuje najczęściej u osób w wieku 30-60 lat.
Typowym objawem zwapnień w obrębie barku jest ból występujący podczas wykonywania ruchów ramieniem. W zależności od zaawansowania stanu chorobowego ból w początkowej fazie jest mniejszy oraz występuje raczej przy ruchach powyżej poziomu ramienia (sięganie do góry). Następnie dolegliwości stają się bardziej uciążliwe i mogą pojawiać się nawet przy niewielkich ruchach ręką. Z czasem dolegliwości bólowe mogą być bardzo duże. Dość charakterystyczne są też dyskomfort i ból pojawiające się przy spaniu na boku.
Charakterystyczne objawy:
- ból barku
- ból podczas ruchu powyżej poziomu ramienia
- ból podczas ruchów skrętnych kończyny
- ból nocny podczas leżenia na chorym barku
Zwapnienia w ścięgnach barku są doskonale widoczne w badaniu USG, które lekarz w naszej klinice wykonuje podczas pierwszej konsultacji.
Zwapnienie barku – jak leczyć?
CRS Clinic jest specjalistycznym ośrodkiem ukierunkowanym na leczenie małoinwazyjne schorzeń ortopedycznych. Od 2018 wykonujemy i promujemy leczenie sonochirurgiczne – nieoperacyjne sposoby leczenia wykonywane pod kontrolą USG.
W rękach doświadczonych specjalistów tego typu metody leczenia znajdują szerokie zastosowanie i często oferują pacjentom alternatywę dla leczenia operacyjnego np. w przebiegu leczenia zwapnień barku.
Nieprzerwanie, codziennie od 2018 roku zespół naszych sonochirurgów wykonuje dziesiątki zabiegów mało inwazyjnych uwalniając pacjentów od bólu i pomagając wrócić do normalnego życia.
W zależności od stanu klinicznego i obrazu USG lekarz może wykonać zabieg sonochirurgiczny (pod kontrolą sondy USG) polegający na odessaniu zwapnienia (tzw barbotaż) lub jego rozkawałkowaniu. W drugim przypadku zwykle są jednocześnie podane odpowiednie leki w celu rozpuszczenia i wchłonięcia pozostałości po zwapnieniu.
Warto zaznaczyć, że zastosowanie procedury barbotażu jest precyzyjnym działaniem wykonywanym cienką igłą pod kontrolą USG. Dlatego tego rodzaju zabieg sonochirurgiczny nie uszkadza ścięgna objętego zwapnieniem. Jest to ogromna przewaga nieoperacyjnego leczenia zwapnień nad zabiegiem chirurgicznym, który jest inwazyjny dla tkanek otaczających zwapnienie.
Większość Pacjentów ze zwapnieniem w ścięgnach stożka rotatorów kwalifikuje się do leczenia nieoperacyjnego.
Korzyści z zastosowania zabiegu barbotażu:
- Minimalna inwazyjność, zmniejszająca ryzyko powikłań.
- Krótki czas rekonwalescencji dzięki zabiegowi wykonywanemu ambulatoryjnie.
- Ulga w bólu i poprawa ruchomości stawu.
- Szybszy powrót do normalnej aktywności fizycznej.
- Brak potrzeby unieruchomienia barku, co zapobiega atrofii mięśni.
- Uniknięcie inwazyjnych operacji chirurgicznych.
- Bardzo niskie ryzyko powikłań, takich jak infekcje czy uszkodzenia tkanek.
- Możliwość powtórzenia zabiegu w przypadku nawrotów złogów wapnia.
- Procedura dobrze tolerowana przez pacjentów.
- Skuteczna alternatywa dla leczenia farmakologicznego, gdy inne metody nie przynoszą efektu.
Uszkodzenie ścięgien stożka rotatorów
Częściowe (niepełne) uszkodzenie ścięgien tzw. “stożka rotatorów” dotyczy głównie osób po 50 roku życia. Często Pacjenci nie zauważają specjalnych dolegliwości barku. Problem objawia się utratą siły ręki. W wielu przypadkach Pacjentom można pomóc zabiegami sonochirurgicznymi oraz specjalistyczną rehabilitacją.
Najczęstsza przyczyną uszkodzeń jest zaburzona mechanika barku i ręki. W praktyce często problem zaczyna się od niewielkiego urazu czy bólu niewiadomego pochodzenia. Ponieważ ciężko jest nie używać ręki przez kilka dni Pacjent zaczyna posługiwać się całą kończyną w ten sposób, aby nie odczuwać bólu. Nawyk ten utrwala się i powoduje stałą zmianą tego co lekarze i fizjoterapeuci nazywają “wzorcem ruchu”. Z czasem nieprawidłowa praca kończyny powoduje stan przeciążenia i niszczenie struktury ścięgien. Dodatkowo, według doniesień naukowych, okolica ta jest słabo ukrwiona co może być powodem osłabienia procesów samonaprawy ścięgien.
Schorzenie to może, ale nie musi charakteryzować się bólem. Ból może pojawiać się w kilku sytuacjach np.: podczas leżenia na chorym boku, podczas podnoszenia ręki w bok, podczas wykonywania pracy fizycznej.
Często choroba postępuje w zasadzie bez wywoływania dolegliwości bólowych. W takich wypadkach dominującym objawem jest osłabienie siły całej kończyny oraz utrudnione lub niemożliwe wykonywanie ruchów podnoszenia ręki.
Uszkodzenie ścięgien stożka rotatorów – jak leczyć?
Pierwszym etapem leczenia jest próba wygojenia uszkodzonego ścięgna bądź ścięgien tzw. stożka rotatorów. Wykorzystujemy w tym celu zabiegi sonochirurgiczne. Pod kontrolą USG możemy bardzo dokładnie zarówno zlokalizować samo uszkodzenie jak i precyzyjnie podać odpowiedni lek stymulujący gojenie tkanki.
Drugim etapem jest rehabilitacja. W przypadku częściowego uszkodzenia ścięgien stożka rotatorów jest to, zaplanowany w dłuższej perspektywie, proces mający na celu wzmocnienie stabilizacji łopatki, wzmocnienie osłabionych ścięgien i odzyskanie czynnej ruchomości ręki.
Zapalenie kaletki podbarkowej
Kaletkę można porównać do płaskiej torebeczki z odrobiną płynu w środku, która leży pomiędzy ścięgnami czy mięśniami. Spełnia jedną funkcję: ma ułatwiać poślizg pomiędzy poszczególnymi tkankami podczas ich pracy.
Z różnych powodów może dojść do stanu zapalnego w obrębie kaletki. Stan zapalny powoduje, że kaletka jest obrzęknięta, staje się kilka razy większa niż normalnie, staje się wrażliwa na nacisk. Tym samym przestaje spełniać swoją rolę – utrudnia ruch między tkankami będąc jednocześnie źródłem dyskomfortu i bólu.
Kaletka podbarkowa jest bardziej narażona na mikrourazy i przeciążenia niż większość kaletek naszego ciała. Otóż jej funkcją jest ułatwienie ruchu, który zachodzi pomiędzy kością ramienną, a wyrostkiem barkowym. W przestrzeni pomiędzy tymi dwiema kośćmi znajduje się tylko kaletka podbarkowa i ścięgna mięśni stożka rotatorów. Oznacza to, że przy najmniejszym nawet podrażnieniu i wystąpieniu obrzęku jest narażona na mechaniczne ściskanie przez kości. Prowadzić to może do jej dalszego podrażnienia i choroby.
Podrażnienie kaletki podbarkowej najczęściej objawia się rozlanym bólem barku bezpośrednio w czasie wykonywania ruchu lub dopiero po wykonaniu długotrwałej, męczącej dla ręki czynności. Ból może też być efektem treningu sportowego obciążającego kończynę górną.
Zdarza się również, że do bolesnego ucisku kaletki dochodzi w czasie wykonywania jednorazowego, najczęściej gwałtownego ruchu – w takim wypadku z reguły Pacjent dokładnie wie, że od tego czasu zaczęły się problemy z barkiem.
Najczęściej przebieg zapalenia jest dość gwałtowny i dość szybko dochodzi do pogorszenia. Na skutek rosnącego obrzęku kaletki zaczynają być bolesne wszystkie ruchy kończyną. W sytuacjach ekstremalnych, z powodu ogromnego bólu, Pacjent nie jest w stanie poruszać kończyną.
Ból podczas ruchu ręką w każdym kierunku – ta charakterystyczna cecha często pozwala odróżnić ostre zapalenie kaletki podbarkowej od innych problemów barku, gdzie zwykle bolesny jest jeden czy dwa kierunki ruchu (charakterystyczne ruchy).
Zapalenie kaletki podbarkowej – jak leczyć?
Celem leczenia jest jak najszybsze zniesienie stanu zapalnego. Osiągamy to poprzez wykonanie zabiegu sonochirurgicznego polegającego na precyzyjnym podaniu leku do kaletki pod kontrolą USG.
W CRS Clinic zabieg ten jest wykonywany już na pierwszej konsultacji ze specjalistą. Ten sam ortopeda bada Pacjenta, potwierdza wstępne rozpoznanie podczas badania USG i od razu, po uzyskanie zgody Pacjenta, wykonuje zabieg.
Dzięki takiemu działaniu efekt obniżenia stanu zapalnego i dolegliwości bólowych uzyskujemy już po kilkudziesięciu minutach po zabiegu, a zwiększa się on przez kolejne dni.
Jeśli podrażnienie kaletki było efektem zmienionej biomechaniki barku Pacjent kierowany jest na konsultację fizjoterapeutyczną celem określenia przyczyny problemu i wdrożenia odpowiedniego programu rehabilitacyjnego.
Zapalenie ścięgna głowy długiej bicepsa (mięśnia dwugłowego ramienia)
Najczęstszą przyczyną stanu zapalnego ścięgna jest przeciążenie mechaniczne tej struktury. Za pomocą precyzyjnych, wykonywanych pod kontrolą USG zabiegów przeciwzapalnych jesteśmy w stanie szybko i skutecznie wyeliminować zapalenie i dolegliwości bólowe. Należy jednak pamiętać, że najlepsze długotrwałe rezultaty leczenia osiągamy wprowadzając – po wykonanym zabiegu sonochirurgicznym – specjalny program rehabilitacji.
Przeciążenie ścięgna może być wynikiem często powtarzanych ruchów podczas pracy fizycznej lub aktywności sportowej. Może również rozwijać się jako skutek uszkodzenia i bólu innej części ciała – jako kompensacja. W drugim przypadku możemy obrazowo powiedzieć, że ścięgno „wykonuje pracę za dwóch”.
Głównym objawem zapalenia ścięgna jest ból podczas wykonywania ruchu kończyną. Ból może mieć różny charakter w zależności od rozległości i nasilenia stanu zapalnego. Zapalenie może objawiać się pobolewaniem okolicy ramienia/ barku, które w miarę wykonywania określonej pracy zwiększa się, aż do konieczności przerwania aktywności. Choroba ścięgna może również wyzwalać ostre dolegliwości bólowe już przy pierwszej próbie wykonania określonego ruchu lub, w lżejszych przypadkach, ujawniać się dopiero po skończonej pracy.
Typowym miejscem występowania bólu w przebiegu zapalenia ścięgna bicepsa (mięśnia dwugłowego ramienia) jest przednia część ramienia w jego górnej części, czyli przednia część barku.
Często – po okresie odruchowego oszczędzania kończyny – Pacjentowi wydaje się, że wszystko wróciło do normy, ale podczas próby większego wysiłku obserwujemy nawrót dolegliwości. Takie nawracające dolegliwości często są przyczyną ogólnego zmniejszenia aktywności fizycznej i potrafią przeszkadzać Pacjentowi przez długie miesiące.
Inne oznaki toczącego się stanu zapalnego takie jak wysięk lub obrzęk, wzmożone ukrwienie z reguły łatwo uwidocznić w czasie badania ultrasonograficznego (USG).
Zapalenie ścięgna głowy długiej bicepsa – jak leczyć?
Dzięki zastosowaniu nowoczesnej technologii i nowoczesnych procedur medycznych możemy już podczas pierwszej konsultacji ortopedycznej połączonej z badaniem USG wykryć i skutecznie leczyć zapalenie ścięgna bicepsa. Podczas konsultacji specjalista ortopedii może, przy braku przeciwwskazań, wykonać przeciwzapalny zabieg pod kontrolą USG. Dzięki zastosowaniu USG lek przeciwzapalny podawany jest dokładnie w miejsce toczącego się stanu zapalnego. Skutek zmniejszenia się dolegliwości obserwujemy już po kilku godzinach, a jego skuteczność rośnie w ciągu kilku dni po iniekcji.
W uzasadnionych wypadkach Pacjent – po wygaszeniu dolegliwości – kierowany jest pod opiekę fizjoterapeuty. Wdrożenie specjalnego programu rehabilitacyjnego powoduje poprawę biomechaniki, wzmocnienie tkanek i zmniejszenie ryzyka ponownego wystąpienia kontuzji.
Bark zamrożony
Bark zamrożony, znany również jako obkurczające zapalenie torebki stawowej lub capsulitis adhaesiva, jest schorzeniem charakteryzującym się stopniową utratą ruchomości i bólem w stawie barkowym. Jego dokładne przyczyny nie są w pełni zrozumiałe, ale uważa się, że poniższe czynniki mogą przyczyniać się do jego rozwoju:
- Zapalenie – w stawie barkowym może dochodzić do stanu zapalnego torebki stawowej, co prowadzi do jej obkurczenia i zgrubienia. W efekcie zakres ruchu w stawie zostaje ograniczony, a ruchy stają się bolesne.
- Unieruchomienie – długotrwały brak ruchu stawu barkowego, na przykład po urazie lub operacji, może przyczynić się do rozwoju barku zamrożonego, gdyż brak ruchu sprzyja zbliznowaceniu i zesztywnieniu torebki stawowej.
- Choroby ogólnoustrojowe – pewne choroby ogólnoustrojowe, takie jak cukrzyca, choroby tarczycy, choroby sercowo-naczyniowe czy choroby autoimmunologiczne, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia barku zamrożonego.
- Wiek i płeć – bark zamrożony najczęściej występuje u osób w wieku 40-60 lat, szczególnie u kobiet.
- Urazy bezpośrednie – czasami przyczyną barku zamrożonego może być bezpośredni uraz barku, który inicjuje proces zapalny.
- Czynniki genetyczne – niektóre badania sugerują, że predyspozycje genetyczne mogą odgrywać rolę w rozwoju tego schorzenia.
- Inne choroby – u pacjentów z chorobami takimi jak choroba Parkinsona, choroby serca czy udar, obserwuje się zwiększoną częstość występowania barku zamrożonego.
Bark zamrożony, czyli obkurczające zapalenie torebki stawowej, jest dość charakterystycznym schorzeniem stawu barkowego, który przechodzi przez trzy główne fazy, a każda z nich charakteryzuje się różnymi objawami.
Bark zamrożony jest schorzeniem postępującym i zwykle można wyróżnić 3 etapy rozwoju choroby:
1. Faza zamrażania
- Objawy: w tej fazie początkowej pojawia się stopniowo nasilający się ból barku, który może być gorszy w nocy i zakłócać sen. Ból może promieniować również do przedramienia.
- Czas trwania: może trwać od kilku tygodni nawet do kilku miesięcy.
- Ograniczenie ruchomości: zaczyna się pojawiać stopniowe ograniczenie ruchów w stawie, szczególnie przy ruchach unoszenia ramienia i obracania go na zewnątrz.
2. Faza zesztywnienia
- Objawy: ból może zacząć stopniowo ustępować, ale zesztywnienie i ograniczenie ruchomości w stawie barkowym staje się bardziej wyraźne.
- Czas trwania: ta faza może trwać od 4 do 12 miesięcy.
- Zakres ruchu: może być znacząco ograniczony, co utrudnia wykonywanie codziennych czynności, takich jak ubieranie się czy sięganie po przedmioty.
3. Faza rozmrażania
- Objawy: stopniowe zwiększanie się zakresu ruchu i zmniejszenie bólu.
- Czas trwania: może trwać od 5 miesięcy do nawet 2 lat.
- Powrót do normalności: ruchomość w stawie barkowym powoli poprawia się, ale u większości pacjentów pełna ruchomość może zostać całkowicie przywrócona tylko przy systematycznej rehabilitacji
Diagnozowanie barku zamrożonego, znanego również jako zwężające zapalenie torebki stawowej, głównie opiera się na ocenie klinicznej, która obejmuje dokładny wywiad i badanie ortopedyczne.
Typowe elementy wykorzystywane w procesie diagnozowania barku zamrożonego to:
1. Wywiad medyczny
Lekarz zapyta o historię bólu, jego lokalizację, intensywność, czynniki nasilające i łagodzące ból, oraz o to, jak ból wpływa na codzienne czynności. Ponadto, lekarz zorientuje się w historii medycznej pacjenta, aby sprawdzić, czy istnieją inne schorzenia, które mogą przyczyniać się do problemów z barkiem (np. cukrzyca, choroby tarczycy).
2. Badanie fizykalne
Podczas badania fizykalnego lekarz przeprowadzi testy na zakres ruchu stawu barkowego. W fazie zamrażania i zesztywnienia barku, ruchy stawu są znacząco ograniczone, zwłaszcza podczas unoszenia ramienia na bok (abdukcja), obracania ramienia na zewnątrz (rotacja zewnętrzna) i obracania ramienia za plecy (rotacja wewnętrzna). Lekarz może również sprawdzić, czy ból nasila się przy określonych ruchach.
3. Badania obrazowe
Chociaż bark zamrożony jest diagnozowany głównie na podstawie objawów i badania fizykalnego, badania obrazowe takie jak ultrasonografia (USG), rentgen czy rezonans magnetyczny (MRI) mogą być użyteczne do wykluczenia innych przyczyn bólu barku, takich jak urazy, zmiany zwyrodnieniowe czy inne schorzenia stawów.
4. Testy różnicowe
Czasami, aby wykluczyć inne schorzenia, które mogą naśladować objawy barku zamrożonego, takie jak zespół ciasnoty podbarkowej, zwyrodnienia czy uszkodzenia ścięgien, lekarz może zlecić dodatkowe testy diagnostyczne.
Bark zamrożony – jak leczyć?
Leczenie barku zamrożonego, czyli obkurczającego zapalenia torebki stawowej, zazwyczaj obejmuje kombinację różnych metod mających na celu zmniejszenie bólu i stopniowe przywracanie normalnego zakresu ruchomości w stawie barkowym.
W procesie leczenia barku zamrożonego zwykle wykorzystuje się mieszankę poniższych metod:
1. Terapia manualna – rehabilitacja
Fizjoterapia jest kluczowym elementem leczenia barku zamrożonego. Ćwiczenia mają na celu stopniowe zwiększanie zakresu ruchu i wzmacnianie mięśni wokół stawu barkowego. Fizjoterapeuta może również zastosować techniki manualne, takie jak mobilizacja stawów i mięśni, aby pomóc zmniejszyć sztywność i ból.
2. Leki przeciwbólowe i przeciwzapalne
Nieopioidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), takie jak ibuprofen czy naproksen, mogą być stosowane w celu złagodzenia bólu i zmniejszenia stanu zapalnego w stawie. W niektórych przypadkach lekarz może przepisać także leki przeciwbólowe o większej sile.
3. Zabiegi sonochirurgiczne (ostrzyknięcie pod kontrolą USG)
Wstrzyknięcia leków do stawu barkowego mogą być stosowane w przypadkach silnego bólu i znacznych ograniczeń ruchomości. Leki mają silne działanie przeciwzapalne i mogą przynieść szybką ulgę w objawach.
4. Modyfikacje w codziennym życiu
Dostosowanie aktywności, aby unikać ruchów powodujących ból, może również przyczynić się do poprawy. Edukacja na temat postaw i ruchów, które mogą przyczyniać się do stanu, jest również ważna.
6. Elektroterapia
Metody takie jak TENS (transkutana elektrostymulacja nerwów) mogą być używane do kontrolowania bólu bez stosowania leków.
7. Leczenie operacyjne
W przypadkach, gdy konserwatywne metody leczenia nie przynoszą poprawy, można rozważyć interwencje chirurgiczne, takie jak manipulacja stawem pod narkozą lub artroskopowe uwolnienie torebki stawowej.
Każdy przypadek barku zamrożonego jest unikalny, dlatego plan leczenia powinien być indywidualnie dostosowany do potrzeb pacjenta. Współpraca z lekarzem i fizjoterapeutą jest kluczowa w celu osiągnięcia najlepszych wyników. Leczenie może trwać od kilku miesięcy do nawet 2 lat, w zależności od stopnia zaawansowania choroby i odpowiedzi na terapię.
Cieśń podbarkowa (konflikt podbarkowy)
Cieśń podbarkowa – zwana także konfliktem podbarkowym – oznacza zaburzenie biomechaniki stawu ramiennego objawiające się bólem, zmniejszeniem siły barku i ograniczeniem jego funkcji. Zwykle przyczyną problemu jest przebyty uraz barku, nieprawidłowa ergonomia pracy czy zła technika podczas aktywności sportowej.
Cieśń podbarkowa nie jest konkretnym schorzeniem barku. Określenie to jest raczej stosowane do nazwania mechanizmu, w którym źródłem bólu odczuwanego przez pacjenta jest nacisk na tkanki uciskane w obszarze tzw. “przestrzeni podbarkowej”.
Przestrzeń podbarkowa to okolica ograniczona od góry wyrostkiem barkowym łopatki i więzadłem kruczo − barkowym, a od dołu głową kości ramiennej. Na skutek urazu, przeciążania, zaburzonej biomechaniki dochodzi do ucisku kości na miękkie części tego obszaru: kaletkę podbarkową i ścięgna stożka rotatorów. Na tej mocno ograniczonej przestrzeni przebiegają ścięgna stożka rotatorów, odizolowane od wyrostka barkowego łopatki przez zbiornik płynowy zapewniający odpowiedni poślizg, czyli kaletkę podbarkową. W warunkach prawidłowych, gdy przestrzeń ta jest odpowiednio duża, głowa kości ramiennej wraz z przylegającymi ścięgnami stożka rotatorów ślizga się pod wyrostkiem barkowym łopatki bez przeszkód podczas ruchów kończyny.
W sytuacji patologicznej (uraz, przeciążenie pracą, przeciążenie sportem) dochodzi do zmniejszenia tej przestrzeni i tarcia, czyli konfliktu pomiędzy strukturami położonymi na głowie kości ramiennej, a wyrostkiem barkowym łopatki. Prowadzi to do zapalenia kaletki podbarkowej i rozwoju zespołu bólowego.
Brak właściwego leczenia konfliktu podbarkowego może prowadzić do rozwoju innych schorzeń barku: chronicznego zapalenia kaletki podbarkowej, uszkodzenia ścięgien stożka rotatorów czy zapalenie ścięgna głowy długiej bicepsa.
Typowym objawem konfliktu podbarkowego jest ból zlokalizowany po przednio – bocznej stronie barku. Występuje on podczas ruchów kończyna górną. Ruchy wywołujące objawy to najczęściej podniesienie kończyny w przód lub/i do boku. Ból najczęściej jest gwałtowny i kłujący. Typowo nasilenie bólu następuje w miarę jak rośnie ilość wykonanych ruchów (często jest to związane z treningiem sportowym). Ból najczęściej występuje podczas ruchów spontanicznych – wykonywanych szybko i gwałtownie. Podczas ruchów powolnych i kontrolowanych objawy mogą się nie pojawiać lub być łagodne. Pozycja leżenia na kontuzjowanym barku z dłonią podłożoną pod głową także z reguły wywołuje dolegliwości. Czasami dolegliwości promieniują wzdłuż bocznej strony ramienia co może być błędnie interpretowane jako objawy neurologiczne (rwa ramienna).
Cieśń podbarkowa (konflikt podbarkowy) – jak leczyć?
Proces leczenia rozpoczyna się od zdiagnozowania problemu i potwierdzenia rozpoznania tzw. dynamicznym badaniem USG na pierwszej konsultacji u specjalisty. Często – także podczas pierwszej wizyty – jest wykonywany precyzyjny zabieg przeciwzapalny pod kontrolą USG w celu obniżenia stanu zapalnego. Najczęściej zabieg ten powoduje zmniejszenie odczuć bólowych podczas podnoszenia ręki.
Tak „przygotowany” Pacjent przechodzi pod opiekę fizjoterapeuty, który zaczyna pracę nad odtworzeniem prawidłowej mechaniki kończyny. Praca fizjoterapeutyczna dotyczy również nauki ergonomii pracy czy poprawy techniki sportowej, aby zminimalizować ryzyko nawrotu dolegliwości.
Podsumowanie
W wielu schorzeniach i dysfunkcjach stawu ramiennego i okolicy barku można skutecznie pomóc bez stosowania leczenia operacyjnego.
Nowoczesne podejście łączące funkcjonalną diagnostyke ultrasonograficzną z precyzyjną sonochirurgią często jest najszybszym sposobem na powrót do zdrowia i normalnego funkcjonowania.
Zapraszamy na specjalistyczną konsultację trwającą aż 30 minut, podczas której lekarz (specjalista ortopedii) przeprowadza wywiad, badanie, badanie ultrasonograficzne (USG) oraz leczenie sonochirurgiczne.