Czysta postać łokcia golfisty powiązana jest z mikroprzeciążeniami przyczepu ścięgien mięśni zginaczy nadgarstka do nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej (entezopatia).  Raczej jest to związane z powtarzalnymi ruchami lub statyczną, niefizjologiczną pozycją nadgarstka niż jednorazowym przeciążeniem tej okolicy. W diagnostyce tego problemu zwracamy uwagę na specyficzną anatomię tego miejsca: w bezpośrednim sąsiedztwie przyczepu ścięgien zginaczy nadgarstka znajduje się nerw łokciowy. Jest on usytuowany w specjalnym zagłębieniu kostnym tzw. „rowku dla nerwu łokciowego” kości ramiennej i jest w nim stabilizowany/ otoczony małymi więzadłami. Zaburzenia przesuwalności nerwu w tym miejscu, na przykład z powodu przerostu tych więzadełek, mogą powodować podobne objawy.

Łokieć golfisty objawia się bólem w obrębie nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej. Jest on wywoływany najczęściej przez dotyk, ucisk oraz przez ruch pronacji w przedramieniu, zgięcia w nadgarstku i przez zaciskanie dłoni w pięść. Dodatkowo objawia się obniżeniem siły chwytu. Często pierwszym zauważalnym przez Pacjenta objawem jest tkliwość tej okolicy i dyskomfort przy opieraniu łokcia na twardszym podłożu.

Skuteczne leczenie, w przypadku łokcia golfisty, często oznaczać będzie początkowe wykonanie precyzyjnego zabiegu sonochirurgicznego. Zabieg może być wykonany w celu zmniejszenia stanu zapalnego, obniżenia poziomu bólu bądź pobudzenia tkanki do procesów naprawczych. Pobudzenie procesów naprawczych czyli niejako „zmuszenie” tkanki do autogojenia to główny cel w leczeniu większości Pacjentów, którzy funkcjonują z tą dysfunkcją od dłuższego czasu. Osiągnąć to można tylko poprzez bezpośrednią, sonochirurgiczną ingerencję w zmienioną chorobowo tkankę.

Pacjent odpowiednio „przygotowany” przez zabieg sonochirurgiczny trafia pod opiekę fizjoterapeuty. Dopiero pod wpływem odpowiednio dobranych ćwiczeń i obciążeń „nowa” tkanka formuje się prawidłowo.